To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Zasada selekcji na podłożu HAT przy produkcji przeciwciał monoklonalnych Dostający się do organizmu antygen, w wyniku jednego z licznych możliwych oddziaływań, stymuluje komórki limfocytarne do produkcji przeciwciał, będących białkami o charakterze immunoglobulin. Następujący w tym samym czasie kontakt licznych determinant antygenowych (epitopów) z szeregiem limfocytów B mających zdolność do produkcji przeciwciał, wywołuje więc wiele równoczesnych aktywacji limfocytarnych. Komórki B, dzieląc się i będąc stymulowane różnorodnymi determinantami antygenowymi, ostatecznie wytworzą zróżnicowaną pulę immunoglobulin stanowiących grupę przeciwciał poliklonalnych. Wyodrębnienie pojedynczego limfocytu B, a następnie uzyskanie z wyjściowej komórki szeregu komórek potomnych o identycznym profilu genetycznym prowadzi do otrzymania klonu komórkowego, teoretycznie stanowiącego molekularne odwzorowanie komórki wyjściowej. Tak uzyskany klon komórek B produkuje przeciwciała skierowane wobec tego samego epitopu; immunoglobuliny te stanowią tym samym pulę przeciwciał wywodzących się z pojedynczego klonu, czyli pulę przeciwciał monoklonalnych (mAb, ang. monoclonal antibody ). Główną niedogodnością w warunkach hodowli in vitro okazuje się stopniowe zamieranie populacji komórek w miarę postępujących podziałów komórkowych. Rozwiązaniem problemu może się stać uzyskanie efektu immortalizacji pożądanych komórek. „Unieśmiertelnienie” komórek może się odbywać wieloma drogami, najczęściej wybiera się rodzaj transformacji komórek, w wyniku której w komórce pojawia się białko - produkt ekspresji odpowiedniego genu: ludzkiego, zwierzęcego lub wirusowego - mające zdolność interferencji z normalnym przebiegiem cyklu komórkowego. W efekcie dochodzi do „nieskończonej” liczby podziałów, prowadzących do uzyskania tak zwanej ciągłej linii komórkowej. W przypadku immortalizacji klonów limfocytów B należy pamiętać, aby nie wpłynęła ona na charakter produkowanych przeciwciał, a jedynie nadała limfocytom cechę „nieśmiertelności”. W tym celu stosuje się metodę immortalizacji zwaną metodą fuzji komórkowej i produkcji hybrydom. Można wykonywać to techniką in vitro lub in vivo, przy czym obie techniki bazują na początkowym tworzeniu hybrydom komórkowych, będących długożyjącymi komórkami wydzielającymi przeciwciała monoklonalne.
W produkcji wspomnianych hybrydom komórkowych wyróżnia się następujące etapy:
1. Immunizację odpowiednich zwierząt (na przykład myszy), przy zachowaniu ustalonych zasad drogi podaży antygenu, odpowiednich jego dawek, w tym dawek przypominających, aż do momentu uzyskania optymalnego miana immunoglobulin we krwi zwierzęcia.
2. Ocenę w warunkach in vitro swoistości i aktywności wytworzonych przez zwierzę
przeciwciał.
(…)
… limfocytami i utrzymuje w obecności w podłożu hodowlanym czynnika wzrostowego: 8-azaguaniny. Istniejący blok enzymatyczny umożliwia uzależnienie wzrostu komórek od obecności czynnika wzrostowego, czyli substancji, której komórka, wskutek zaistniałego bloku szlaku metabolicznego, nie potrafi zsyntetyzować. Dodatek lub wycofanie z podłoża czynnika wzrostowego pozwala wpływać na wzrost i przeżycie takich…
… pasażowaniu, natomiast te, które powstały na skutek fuzji samych komórek szpiczaka zginą z powodu posiadanego bloku enzymatycznego i braku syntezy puryn przez te komórki.
7. Ocenę swoistości i aktywności wytworzonych przez hybrydomy przeciwciał. Badania
te prowadzi się głównie na podstawie znanych i opisanych reakcji typu: antygen-przeciwciało.
Głównym stosowanym testem jest test immunoenzymatyczny typu…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)