To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Upływ czasu niewątpliwie należy do faktów niezależnych od woli i zachowania ludzi (tzw. zdarzeń), które rzutują na stosunki cywilnoprawne, powodując ich powstanie, zmianę lub ustanie i wywołując określone skutki prawne dla stron. Obowiązujące prawo rozróżnia cztery rodzaje skutków, tworząc podstawę do dla czterech instytucji prawnych:
zasiedzenia (instytucja prawa rzeczowego 172 -176 k.c),
przemilczenia (instytucja prawa rzeczowego),
przedawnienia (charakter ogólny 117 – 123 k.c.)
oraz tzw. terminów zawitych, nazywanych też terminami prekluzyjnymi. (charakter ogólny)
Wszystkie te cztery instytucje obejmuje się łączną nazwą: dawność. Termin ten jest używany na oznaczenie wszystkich tych instytucji, które wiążą określone skutki
z niewykonywaniem przez uprawnionego jego prawa przez czas w ustawie określony. Skutki te są ujemne dla uprawnionego, a przynoszą korzyść innej osobie.
Przepisy normujące skutki prawne upływu czasu mają charakter przepisów prawa bezwzględnie obowiązującego. Strony nie mogą w drodze porozumienia ani uchylić działania tych przepisów, ani zmienić ustanowionych terminów.
Długość terminów przedawnienia określa ustawa normami bezwzględnie wiążącymi. Terminy przedawnienia nie mogą być skracane czy przedłużane przez czynność prawną (art. 119 kc). Wszelkie więc postanowienia umowy, które by skracały albo wydłużały te terminy są bezwzględnie nieważne. Nie jest dopuszczalne zrzeczenie się zarzutu przedawnienia; czynność taką Kodeks cywilny uznaje za nieważną. Jednak artykuł 117§2 k.c przyjmuje, że możliwe jest zrzeczenie się zarzutu przedawnienia po upływie terminu przedawnienia.
Generalna zasada stanowi, że roszczenia ulegają przedawnieniu z upływem dziesięciu lub trzech lat. (art. 118 k.c)
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (1)
artmedia9 napisał(a):
2016-05-28 21:23:11
Wyczerpująco opisane, możnaby nawet to skrócić do typowego skryptu