prof. dr hab. Edmund Morawiec. Notatka składa się z 3 stron.
Natur trzecich jest niezliczona ilość. Natury te bowiem są tylko przed miotem myśli samego Boga. One (natury) są tylko possibile esse, bytami możliwymi, a tylko Bóg jest Necesse Esse, jako Istnienie Konieczne. Gdy Bóg udzieli swego istnienia którejś z tych „natur trzecich", wówczas ona zaistnieje w świecie realnym. Czym jest istnienie udzielone naturze trzeciej? Jest jakby jakąś przypadłością, jakby cechą daną naturze na dłuższy lub krótszy okres. U Awicenny pojawiła się po raz pierwszy - w sposób doniosły i dla filozofii bardzo ważny - problematyka istnienia bytu . Byt realny, czyli tzw. substancja-natura pierwsza, to byt istniejący. Odtąd istnienie przejdzie do filozofii jako ważny, wręcz zasadniczy czynnik konstytuujący bytowość. Sam jednak Avicenna związał metafizykę z analizą natur trzecich. Tę jego myśl podjęła niemal cała późniejsza filozofia europejska, sprowadzając (jak póź niej powie Hegel) metafizykę do teorii abstrakcyjnych orzeczników, czyli do układów systemów niesprzecznych. Dokonało się to - w dużej mierze - poprzez filozoficzne spekulacje Jana Dunsa Szkota , żyjącego na przełomie XIII i XIV w. (+1308), Duns Szkot, w swej teorii, usystematyzował warstwicowo rozbity i nieuporządkowany zbiór „natur trzecich", dostarczając metafizyce uhierarchizowane zespoły form wzajemnie sobie podporządkowanych, tworzących w rezultacie jeden konkretny byt. Można to sobie przedstawić nawet w postaci stożka, którego najszerszą podstawą jest natura bytu, a wierzchołkiem konkretna jednostko wa natura, np. Jana. Natury te, jako formy bytowania, nakładają się war stwicowo na siebie. Oto ilustracja: Jan człowiek zwierzę wegetatywne cielesne (korpuskuła) substancja byt Każdy zatem byt konkretny, np. Jan, zawiera w sobie wiele „form" sobie przyporządkowanych, aktualizowanych ostatecznie przez konkretną, sub stancjalną formę jednostki, dzięki czemu natura jego jest „tą oto" (haec) naturą. Stąd konkretna natura nosi nazwę haecceitas. Wszystkie jednak for my znajdujące się w konkrecie są jakby „nabudowane" na podstawowej natur ze, jako na bycie. A jaka jest natura bytu? Duns Szkot odpowiada, że jest nią najogólniejsza, niezdeterminowana w sobie struktura, o której moż na tyle powiedzieć, że wyklucza z siebie sprzeczność . Taka natura bytu w postaci „czystej" nie istnieje. Natura bytu istnieje w konkretach, chociaż w tych konkretach jest niezdeterminowana, abstrahująca od wszelkich deter minacji. Nasz jednak intelekt jednym swym aktem najprostszego i zarazem najbardziej abstrakcyjnego poznania dosięga tej natury bytu. Gdyby nie się gał bytu, poznanie intelektualne byłoby w ogóle niemożliwe, albowiem to właśnie intelektualne poznanie dokonuje się poprzez coraz to większe
(…)
… Franciszek Suarez, a potem także Descartes (wykształcony w kolegium jezuickim), a następnie Christian Wolff, od którego rozumienie bytu i metafizyki (oraz krytykę metafizyki i tak rozumianego bytu) przyjęli I. Kant, a po Kancie Hegel, który wyraźnie nawiązał do wolffiańskiej (a przez to pośrednio suarezjańskiej i szkotowskiej) koncepcji bytu. Spowodowało to zasadniczy kryzys metafizyki. Kryzys…
… z niebytem i ustanowił sprzeczność „matką rodzicielką" systemu filozofii. Sprzeczność bowiem radykalna „wyzwala się" w stawaniu. Proces zaś dialektyczny (tezy, antytezy i syntezy), będący kosmicznym, ewolucyjnym sposobem monistycznego bytowania, jest następstwem sprzeczności bytu. Dialektyczny monizm został przejęty przez Marksa i marksizm, gdzie zastąpiono, jak powiedział Marks, plewę idei ziarnem…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)