To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Metody pomiaru przemieszczeń i deformacji
Metoda stałej prostej; Z teoretycznego punktu widzenia metoda ta nie różni się od
metody rzędnych i odciętych, stosowanej przy opracowaniu mapy sytuacyjnej. W obu
bowiem wyznaczane są rzędne w stosunku do linii osnowy pomiarowej. Metody różnią się
znacznie dokładnością. Podstawowym instrumentem stosowanym w metodzie stałej prostej
jest teodolit. Linia celowa wyznacza linię bazową, za pomocą teodolitu wykonywane są
odczyty rzędnych. Zasadę pomiaru pokazano na rys.8.1. Charakterystykę metody – w tablicy
8.1.
teodolit
1
2
3
4
5
6
.
.
A
B
podziałka
Rys. 8.10. Metoda stałej prostej zastosowana przy kontroli liniowego ustawienia
słupów konstrukcji szkieletowej
Charakterystyka metody stałej 1
Wyróżniki metody
Osnowa
Szczegóły metody pomiaru
Linia prosta wyznaczona przez dwa stabilne punkty,
sytuowana blisko kontrolowanych elementów konstrukcji, nie
dalej niż kilka decymetrów.
Przyrządy
Dobrej klasy teodolit oraz podziałki liniowe – łaty do
pomiaru rzędnych.
Sposób pomiaru
Na podziałce ułożonej poziomo odczytywane są z dużą
dokładnością odległości od punktów obiektu prostej osnowy,
wartości odciętych wystarczy wyznaczyć ze stosunkowo
małą dokładnością, tym mniejszą im prosta przebiega bliżej
punktów kontrolowanych
Dokładność pomiaru
Zależy od zadania, z reguły w granicach błędu
standardowego około 1 mm.
Warunki uzyskania
wysokiej dokładności
metody
Wartości „rzędnych” nie mogą być większe niż długość
poziomej łatki, zwykle w granicach 0.3 – 0.7 m,
punkty, do których przykładany jest przymiar muszą być
jednoznaczne,
w słupach betonowych metalowe kołki, na elementach
stalowych wystarczy
miejsca przyłożenia łatki (przymiaru liniowego) oznaczyć
farbą.
Do obserwacji obiektów wydłużonych i prostoliniowych (mosty, korony zapór wodnych,
mury oporowe, ściany budynków). Metoda stałej prostej daje wartości składowych
przemieszczeń w kierunku prostopadłym do osi obiektu.
Linia wytyczona w pobliżu osi obiektu z 2 parami stałych punktów A,B i C, D położonych
poza obiektem na trwałym podłożu. Wzdłuż linii BC stabilizowane wskaźniki punktów
kontrolowanych {1,2,3,...,k}, nad tymi punktami ustawia się liniał z podziałką i tarczą
celowniczą. W punktach A i B ustawia się teodolit zaś w C i D tarczę sygnałową. Oś celowa
teodolitu (z lunetą o dużym powiększeniu 40-60X) wyznacza płaszczyznę pionową,
względem tej płaszczyzny wyznaczane są położenia punktów kontrolowanych 1-k. Na
podziałkach przesuwnego liniału odczytuje się odległości punktów od płaszczyzny (stałej
prostej). Różnice obserwacji w kolejnych pomiarach okresowych wskazują na zmiany
położenia punktów kontrolowanych.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)