To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
WPROWADZENIE
Zagadnienie definicji historii jako nauki rozpatrywane jest z dwóch punktów widzenia: przedmiotu i badań historycznych. Historia jest nauką o dziejach, o tym co się działo, co już jest przeszłością.
Przedmiotem badań historycznych jest człowiek - sprawca historii
Przedmiotem badań historycznych są dzieje i człowiek - podmiot owych dziejów.
Pojęcie nauk pomocniczych historii różnie jest określane w historiografii. W Polsce po raz pierwszy określił je w 1814 roku Walenty Skorochód Majewski jako umiejętność rozpoznawania i oceniania dyplomatów - chodziło mu o dyplomatykę
Zasada: discernere vera ac falsa
Joachim Lelewel w 1822 roku mówił, że zadaniem nauk pomocniczych historii jest poznanie (zrozumienie) źródła. Sam termin nauki pomocnicze historii wprowadził dopiero Theoder Sickel.
Najwcześniej w Polsce próbę definicji podjął Władysław Semkowicz. Rozróżnił on:
nauki pomocnicze w ścisłym znaczeniu tego słowa czyli te które pozostają w bezpośrednim związku z metodą badania historycznego.
Nauki posiłkujące - te które historykowi są niezbędne do zrozumienia źródła
Aleksander Gieysztor zdaje się traktować wszystkie nauki posługujące się metodą historyczną do osiągnięcia własnych celów za nauki pomocnicze historii, ale tylko wówczas gdy mogą one posłużyć historykowi do zrozumienia źródła. Robert Delort obok nauk pomocniczych - sciences auxiliaires wyróżnił nauki współpracujące collabotrices albo complementaires - uzupełniające.
Nauki pomocnicze historii interesuje etap krytyki erudycjnej (zewnętrzenej), ale także etap krytyki wewnętrznej (hermeneutyka)
Nie wszystkie nauki pomocnicze historii są naukami w ścisłym znaczeniu tego słowa.
Najogólniej bowiem nauki pomocnicze mają za zadnia zbieranie, opracowywanie i systematyzowanie źródeł historycznych pewnego typu, zawsze jednak na etapie krytyki źródłowej. Naczelnym zadaniem nauk pomocniczych historii pozostaje zasada discernere vera ac falsa, ustalanie wartości informacyjnych źródeł pod względem ich formalnego charakteru i wiarygodności, a to w celu dalszego pożytkowania ich w procesie badania historycznego, gdzie źródło taktowane jest jako fakt historyczny.
Tradycyjnie za nauki pomocnicze historii zwykło uważać się paleografię, dyplomatykę, sfragistykę, chronologią, numizmatykę, heraldykę i genealogię. W ostatnich latach zalicza się do tego grona również geografię historyczną, naukę o archiwach i prasoznawstwo. Jednak historycy będą się upominać o kolejne nauki.
Nauki pomocnicze historii zajmują się opracowywaniem i systematyzacją prowadzącą do syntezy wiedzy o źródłach historycznych. Nauki pomocnicze mają za zadanie umożliwić stosowanie reguł krytyki formalnej do określonych źródeł historycznych. Nauki pomocnicze historii mają określić stopień autentyczności źródła oraz wartość informacyjną, która cechuje źródło.
(…)
…, chronologia, genealogia) oraz te, które objaśniają poszczególne typy źródeł (źródłoznawstwo - Quellenkunde, paleografia, dyplomatyka, heraldyka, sfragistyka, numizmatyka).
Brygida Kurbis dokonała systematyki nauk pomocniczych historii w 1972 roku.
5 grup nauk pomocniczych historii:
nauki zajmujące się źródłami objaśniającymi współczynniki procesu historycznego ( genealogia, demografia historyczna)
nauki…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)