KRAJOBRAZ POLNO-LEŚNY obejmował okręgi o gęstym osadnictwie rolniczym. Lasy tworzyły tylko odosobnione, mniejsze płaty poprzedzielane polami. Obszary takie występowały na żyznych, od dawna zasiedlonych okolicach Krakowa, Wiślicy, Sandomierza, Wrocławia, Poznania, Gniezna, Kruszwicy, Kalisza, w Ziemi Chełmińskiej, wokół Pyrzyc i Kołobrzegu. KRAJOBRAZ LEŚNO-POLNY - tutaj osiedla rolnicze występowały jako "wyspy" różnej wielkości wśród otaczających lasów. Spotykany był w różnych częściach ziem polskich. KRAJOBRAZ PUSZCZAŃSKI. Las okresu wczesnofeudalnego wykazywał dużą różnorodność. Polska średniowieczna była krajem znacznie wilgotniejszym niż obecnie. Przez puszcze przepływały liczne nieuregulowane rzeki szerokimi i krętymi korytami, tworząc wiele odnóg, starorzeczy i ramion. Występowało wiele jezior, jeziorek i stawów. Durze, rozległe obszary zajmowały mokradła i torfowiska. W zalewowych dolinach rzek występowały lasy łęgowe, złożone z olchy, wierzby, topoli, brzozy omszonej, dębu szypółkowatego, grabu, jesionu, wiązu polnego. Na torfowiskach występowały drzewostany mieszane, najczęściej sosnowe i osikowe. NA WYBRZEŻU BAŁTYKU występowały bory wydmowe i kępowe lasy mieszane z udziałem jarzębiny i brzęku (jarząb brekinia). W STREFIE MORENOWO - POJEZIORNEJ przeważały lasy bukowe, bukowo- dębowe i bukowo-sosnowe, nie występował świerk, spotykany obecnie. ZIEMIA LUBUSKA, ZACHODNIA CZĘŚĆ WIELKOPOLSKI, ZIEMIA CHEŁMIŃSKA były pokryte boami sosnowymi rosnącymi na glebach piaszczystych oraz lasami mieszanymi na gruntach żyźniejszych (buk, grab, dąb). WE WSCHODNIEJ WIELKOPOLSCE, NA KUJAWACH, W REJONIE ŁODZI, MAZOWSZA I NA PÓŁNOCNEJ LUBELSZCZYŹNIE występowały lasy sosnowe z domieszką dębów i lip (bez jodły i jawora). POJEZIERZE MAZURSKIE zajmowały lasy świerkowe i dębowo-grabowe (bez buka). PUSZCZE SUWALSZCZYZNY I PÓŁNOCNEGO PODLASIA to lasy z przewagą sosny i domieszką świerka, brzozy, osiki. POŁUDNIOWE PODLASIE - więcej lasów grabowo-dębowych, w OKOLICACH ŁUKOWA także bory jodłowe lub mieszane. DOLNY ŚLĄSK bory z przewagą sosny. GÓRNY ŚLĄSK bory sosnowe, lasy bukowo-dębowe z domieszką jaworu, lipy i klonu. JURA KRAKOWSKO - WIELUŃSKA - to lasy bukowo-jodłowe z jaworem i lipą. GÓRY ŚWIĘTOKRZYSKIE - lasy jodłowe z domieszką buka i modrzewia. ROZTOCZE - lasy jodłowo-bukowo-dębowe. KOTLINA SANDOMIERSKA - na gruntach wilgotnych występowały lasy łęgowe z olszą, na górnych trasach - lasy mieszane dębowo-grabowo-sosnowe, bory sosnowe z niewielką domieszką jodły i świerka. PODGÓRSKI REGIN SUDETÓW to drzewostany dębowo-sosnowe z domieszką grabu i lipy, w wyższych partiach drzewostany wielogatunkowe z udziałem buka.
(…)
… i najcieplejsze tereny odpowiadające siedliskom lasów liściastych.
Rozwój osadnictwa spowodował wylesienie najważniejszych gruntów, na których rosły lasy dębowo-grabowe (grądy).
Rozpoczęto trzebienie i wypalanie drzewostanów dla celów rolniczych. Rozwój hodowli bydła i owiec spowodowały dalsze zagrożenie dla gatunków liściastych. Pasące się w lasach stada zgryzały młode pędy drzew liściastych, wypas świń odbywał się w dąbrowach i bukowinach, szczególnie w momencie obradzania żołędzi i buki. Na siedliskach uboższych wypas owiec przyczyniał się do powstawania wielkich wrzosowisk. Przerzedzanie lasów wielogatunkowych ułatwiło rozprzestrzenianie się gatunków światłożądnych, lekkonasiennych - brzozy, sosny - na miejsce dębów.
Szybkie wyjaławianie gleb w wyniku prymitywnej gospodarki rolnej zmuszało do szukania stale nowych…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)